Argentijnse Tango bestaat uit een verscheidenheid van stijlen die zich in verschillende regio's en tijdperken, en in reactie op de verdringing van de locatie en zelfs de mode in kleding. Hoewel ze allemaal ontwikkeld in Argentinië en Uruguay, ze werden ook blootgesteld aan invloeden wederingevoerde uit Europa en Noord-Amerika. Bijgevolg is er een goede deal van verwarring en overlap tussen de stijlen zoals ze nu worden gedanst - en fusies blijven evolueren.

In scherpe tegenstelling tot ballroom tango, Argentijnse Tango leunt zwaar op improvisatie, en in theorie, elke tango wordt geïmproviseerd. Hoewel er veel trappen en volgorden van stappen die een tango dancer leert, elke danser is vrij om ze aan te passen.

Argentijnse Tango wordt tegen dansten rond de buitenkant van de dansvloer (de zogenoemde "dansrichting"); dwars door het midden van de vloer wordt afgekeurd. Het kan aanvaardbaar zijn kort stoppen in de dansrichting stationair figuren voeren, zolang de andere dansers niet onnodig worden gehinderd. (Er is een gezegde over dit: "Als je kijkt naar beneden de lijn van de dans en er is ruimte voor u -- bent u waarschijnlijk houden van iedereen te wachten achter je.") Dansers wordt verwacht dat de andere koppels te respecteren op de vloer; botsen met, of intensivering op de voeten van een ander echtpaar is te krachtig worden vermeden. Er zijn twee kanten aan dit: aan de ene kant is het slecht etiquette naar de andere dansers (en laat uw "onbekwaamheid" uit een strikte eergerelateerd oordeel) - maar meer nog de leider wil zijn vrouw te beschermen en geef haar een meest memorabele tijd tijdens het dansen met hem, elke botsing zou alleen maar verstoren dat.